Japanners staan vaak bekend om hun eigenaardige concepten als het op games aankomt. Dit keer gooien ze het over een hele andere boeg. Giuliano doorgrond ‘The Japanese Way’ om een Third-Person Shooter voor de westerse markt te produceren met Binary Domain.
Creatief: Dat is het eerste woord wat in mijn gedachte als een kogel door mijn kop te binnenschoot bij het spelen van Binary Domain. Creatief om anno 2012 met een game uit te komen dat aanvoelt als een simpele mix tussen Gears of War en Rainbow Six Vegas. Creatief gekloond. Creatief om dit alles in een verouderde grafische engine te steken en het lef te hebben er de volle prijs voor te vragen. Creatieve geldverdieners die Japanners!
Back to the Basics
De gameplay van Binary Domain is simpel: Start het spel, houd je ‘gamegetrainde’ wijsvinger gereed, haal de digitale trekker van je beschikbare wapenarsenaal zoveel mogelijk over en schiet het digitale klokkenwerk van de op je afgestuurde robots helemaal aan gort. Robots hoor ik je zeggen? Ja, zielloos geprogrammeerde robots die het je lopende spierbundel moeilijk maken door met astronomische aantallen op je af te komen. Voel je de originaliteitsprijs al aankomen? Ik niet! De introductie van het kopen van voorwerpen en het upgraden van je wapens verbreden gelukkig ietwat het basiskarakter van de game, maar geven alsnog geen reden je zuurverdiende centjes te laten rollen.
Sinterklaas
Vroeger – toen ik nog een klein pienter mannetje was – geloofde ik in Sinterklaas. Op een dag vonden mijn ouders het hoog tijd om de waarheid te vertellen: Sinterklaas bestaat niet! Ik vond dit verhaal heel ongeloofwaardig klinken, want hoe hebben ze me al die tijd zo goed voor de gek kunnen houden? Wat heeft dit te maken met Binary Domain hoor ik je zeggen? Nou, diezelfde ongeloofwaardigheid voelde ik nu weer, maar dan in de context dat het absoluut onmogelijk is dat er na een klein uurtje spelen nog een goed element om de hoek komt kijken bij deze game. Juist op dat moment gebeurde het meest onwaarschijnlijke…
Matroos met de reddingsboei
De game verraste me aangenaam toen het haar verhaal introduceerde. Dit verhaal werd zo geloofwaardig overgebracht dat het me ineens een reden gaf om de standaard ‘run and shoot’ gameplay voor lief te nemen. Sterker nog: De game doet op dit front alles goed wat je van een goed verhalende game mag verwachten: Een interessant verhaal bieden, goede diepgang tussen personages creëren, goed geschreven en ingesproken dialogen presenteren met de juiste dosering humor en geregeld vette actiescènes voorschotelen.
De game spartelde in troebel water om onverwachts gered te worden door de figuurlijke matroos met de reddingsboei.
Back to the future
Zo oud als dat de grafische engine van de game mij op het eerste gezicht deed overkomen, zo toekomstig is het verhaal van Binary Domain. De game speelt zich af in 2080 waarin de wereld is getroffen door het te hoge zeepijl als gevolg van het broeikaseffect. Dit heeft de mensheid gedwongen een stad te bouwen boven dit niveau om te kunnen overleven. Dit wordt de Upper Level genoemd. Ondertussen staat de techniek in robots niet stil en is er een wettelijk verbod gelegd op het maken van robots die niet te onderscheiden zijn van de mens. Toch blijkt een Japanse robotmaker deze robots genaamd ‘Hollow Children’ te creëren en dreigt de toekomst van de mens om zeep te helpen. Jij speelt Sergeant Dan Marshall en samen met je team duik je in dit complot.
Klein kaboutertje
Vanaf het moment dat het verhaal zichzelf heeft geïntroduceerd wordt je als speler aan het lijntje gehouden. Noem het maar gerust een lange avontuurlijke lijn, want voor meer dan 15 uur wordt je door een wereld vol actie, bossfights, emotie en plotwendingen getrokken. Voor je het weet vertelt er een fluisterend klein kaboutertje in je oren dat je je stiekem heel aardig vermaakt met dit spelleke.
Goedkoop
Ondanks het zeer goed vertelde verhaal kan dit de goedkope look die de game met zich meedraagt niet wegspoelen. 85% van de tijd die je met deze game doorbrengt bevind je je in grauw vormgegeven levels, waardoor je je soms afvraagt of je niet per ongeluk een zwart wit televisie of monitor hebt gekocht. De game voelt dan ook meer als een digitale blokkendoos en het is soms ook pijnlijk duidelijk dat er een technisch verouderde engine is gebruikt. De degelijke lichteffecten, geloofwaardige animaties van de personages en de hier en daar sfeervol vormgegeven levels maken dit gelukkig draaglijk.
De game introduceert een systeem waarin je met je teamgenoten kunt communiceren via een microfoon of een uitklapmenu (indien geen microfoon beschikbaar). Helaas voelt dit er flink met de haren bijgesleept in de hoop de speler meer afwisseling te geven.
Conclusie
Wie de slechte indruk die de game je het eerste uur geeft kan doorstaan, gaat zich laten verrassen door het zeer goed vertelde verhaal van Binary Domain. Zelfs de ‘run and shoot’ gameplay wordt prima afgewisseld door vele bossfights, het upgradesysteem (dat naarmate de game vordert ook echt effectief blijkt!), maar vooral door het verhalend element. De game zorgt er uiteindelijk zelfs voor dat je echt geeft om de personages en hun moeilijke situaties. Dat naarmate de game vordert het verhaal steeds beter wordt om vervolgens met een overdonderende climax te eindigen, draagt zeker bij aan het feit dat ik Binary Domain toch aanraad mocht je hem voor een leuk prijsje op de kop kunnen tikken.