Het was een heftige week in Nijmegen afgelopen week. Niet alleen 7 dagen feest met de Nijmeegse vierdaagse, maar donderdag dropte Nintendo ook Donkey Kong Bananza in onze schoot. Wie hoopte op een nieuwe 3D Mario game, krijgt van Nintendo eerst een andere primeur. Namelijk Donkey Kong die eindelijk echt een keer helemaal los mag gaan in een 3D wereld. En dat niet alleen, maar met het meisje Pauline die je helpt.
Frusti voor FOMO lovers
Je begint het spel in een donker gat. Voor je een diamanten banaan, maar je weet… het is Donkey Kong. In het eerste level draai je om, voor de eerste punten. In dit geval het eerste goud. En dat krijg je door jouw omgeving aan gort te meppen. Je pakt veel. Heel veel, Voor je het weet zijn de eerste twintig minuten al voorbij, terwijl jij nog steeds aan het buttonbashen bent op ieder stukje gesteente dat je tegen komt. En die diamanten banaan, de blijft lekker shinen in Bananza. Het schijnt dat je deze titel in 20 uur kunt uitspelen… maar ik heb fomo dus laat me lekker frustreren door alle rotsen die ik tegenkom en kapot kunnen.
Maar er bekruipt me ook een gevoel van onder de indruk zijn. Een wereld waarin bijna alles opgepakt, rondgegooid en gesloopt kan worden. Dacht je in The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom veel invloed op je omgeving te hebben? DK gaat in deze titel veel dieper.
Gameplay
De gameplay is wel even wennen. Waar je zou denken dat je met B kunt springen, is dat omlaag slaan en daarmee graven. X staat ook niet voor springen, maar voor omhoog slaan. En Y? Vooruit slaan. A is springen en dat geeft in het begin soms wat stress. In plaats van springen graaf je dan ineens een gat voor jezelf, waardoor je helemaal niet meer zo hoog komt als je zelf zou willen. Maar als je springen combineert met omhoog slaan, kun je net als Link in Zelda, jezelf omhoog graven door de rotsen boven je. Maar na een uurtje spelen zitten de knoppen natuurlijk helemaal in jouw passieve geheugen vastgeroest en maak je deze fouten zeker niet meer.
Wat indrukwekkend is, is hoe materialen op elkaar reageren. Zo kun je ijsbrokken in lava gooien, om de lava af te laten koelen tot begaanbare eilanden die erin drijven. Of eenvoudiger, stekelplanten kapotgooien met rotsblokken. Dat laatste is trouwens al snel heel tijdrovend als je een completionist bent. Constant geeft de game je nieuwe uitdagingen om te spelen met wat je eerder hebt geleerd te combineren. Zowel met kleine puzzels in de levels als in (kleine) arena’s met vijanden.
Wat je ook gaat vinden, zijn fossielen. Deze maken het mogelijk om in de verschillende levels, verschillende exclusieve outfits te kopen. Niet alleen voor jou, maar ook voor Pauline. Deze meid kom je onderweg tegen en.. zoals het hoort, help je een dame in nood. Daarnaast koop je regelmatig handige dingen met al het goud dat je onderweg hebt gevonden. Goud te weinig? Dan ga je nog wat rotsen aan puin meppen. Je snapt, na drie dagen spelen, ben ik echt nog niet op de 100%, maar ik ben wel heel lekker onderweg.
Minder indrukwekkend zijn de boss battles in DK Bananza. De bazen hebben iet perse een zwakke plek in deze titel, maar moeten gewoon damage krijgen tot ze dood zijn. En dat is soms wat te makkelijk als je meteen een transformatie toepast. De bazen zien er wel echt heel tof uit qua character design.
Het verhaal van Donkey Kong Bababza
Heel eerlijk, het duurde hierdoor ook echt wel heel lang, voor het verhaal voor mij in beeld kwam. Misschien wel wat te lang. Het zijn vooral de vroege referenties naar de originele Donky trilogie die me aan het spelen hielden. En die fomo, waardoor ik probeerde ieder stukje goud te verzamelen. Al kickte de frustratie over het button bashen na anderehalf uur ook wel in, waardoor ik het los ging laten. Dan maar niet ieder klompje goud.
Het markeren van levels klopt veel beter naar Engelstalige begrippen. Want level staat ook voor hoogte. Of in dit geval diepte. Het eiland waarop jij mijnbouw pleegt, is namelijk door jouw gretigheid (het zal eens niet bij DK), ver in de grond weggezakt. Aan jou om jouw stommiteit te compenseren, al kun je nog steeds geen (diamanten) banaan laten liggen. Als extra hulpje heb je een soort sonar wanneer DK in zijn handen klapt, waarmee hij de grond scant en alle losse goudstukken e.d. vlak om je heen, meteen worden gepakt zonder dat je ze echt moet aanraken.
Kom je dieper in de wereld van Bananza, dan kun je zo nu en dan tijdelijke transformaties toepassen op DK. Als struisvogel ren en glij je supersnel door de levels, terwijl je als ezel juist alle rotsen onder je poten vermorzelt. En ja, je kunt live van transformatie wisselen om door je levels te komen.
In een wereld waar je vrijwel alle kanten op kunt, moet Nintendo wel de leiding nemen om te voorkomen dat je jezelf verliest in het eindeloos uitgraven van goud en andere beloningen. Daarom zitten de levels vol hints die aangeven waar je ongeveer naartoe moet. Daarnaast kom je natuurlijk heel wat andere apen tegen die jou ook de juiste weg wijzen. Uiteindelijk is het dus echt meer een platformer zoals we van DK gewend zijn, behalve dat je de levels nu optioneel kunt slopen.
Grafisch
Grafisch ziet Donkey Kong er lekker uit, maar als gamer mis je toch een wel heel mooie nieuwe feature van de Nintendo Switch. Bananza maakt namelijk geen gebruik van DLSS (Deep Learing Super Sampling). Dit is een belangrijke upscalingtechnologie die het hardware makkelijker moet maken om graphics naar hoge resolutie te pushen, zonder verlies van details. DLSS was onmogelijk op de originele Switch hardware, maar zit wel gewoon in de AMD hardware van de Switch 2 ingebakken. Maar net als bij Super Mario World, kiest Nintendo er opnieuw voor om deze niet in een launchtitel te gebruiken. In plaats daarvan leunt Nintendo enkel op de FSR1 (FidelityFX Super Resolution 1) en SMAA (Subpixel Morphological Antialiasing) engines op de chipset. En heel eerlijk… het resultaat is nog steeds opvallend goed! Toch is het curieus waarom Nintendo DLSS niet heeft gebruikt voor deze titels, terwijl de Switch 2 edities van The Legend of Zelda hier wel dankbaar gebruik van maken.
Waar Babanza soms wel moeite heeft, zijn camerahoeken. Er is een soort extra sterke steen waar zowel Kong als de camera niet doorheen kunnen. Hierdoor wordt de camera soms in zeer onhandige posities geplaatst. Dit voelt soms wat glitchy aan. Ook kent de game zo nu en dan wat framedrops als het allemaal wat teveel moet bewegen op het scherm. Er moeten enorm veel physics berekend worden en dat is soms gewoon wat lastig voor de hardware, maar maakt het spel wel heel mooi.
Conclusie: Donkey Kong Bananza
Als je Donkey Kong Bananza snel wilt uitspelen, kan dat zonder twijfel. Als je uitspelen je enige doel is, ben je misschien sneller klaar dan je denkt. Maar zoals bij iedere 3D titel van Mario, is het ook hier zo dat er heel veel meer te ontdekken is buiten de directe verhaallijn van de game. Er zijn zoveel challengerooms te vinden, net als goud en andere bonussen, dat het spel je makkelijk vele uren zal bezighouden. Een must-play, maar niet alleen voor DK fans. Ook fans van Super Mario Odyssey vinden in Bananza een prima opvolger om te ervaren.