Wanneer je een film van Quentin Tarantino ontvangt, weet je dat je een waar kunstwerkje in handen krijgt. Een kunstwerkje dat echt kunst is. Dus niet voor iedereen. Hate it, love it of iets daartussen. Ik heb vanaf het Blu-Ray menu al genoten van deze bijzondere release van Sony Pictures.
De sterrencast
Sony heeft aardig wat budget uitgetrokken om Quentin zijn 2 uur en 45 minuten durende film te vullen. Een film met een waanzinnige sterrencast. Voor de vrouwen is het wegzwijmelen bij Leonardo DiCaprio en Brad Pitt. Wij mannen mogen genieten van de warme vrolijkheid en het soepele heupenwerk van Margot Robbie. Dé actrice die echt doorbrak met haar waanzinnige rol van Harley Quinn in Suicide Squad. Zij speelt de actrice Sharon Tate die in 1969 werd vermoord.
Naast deze drie hoofdrolspelers, zijn er de nodige andere grote namen die voorbij komen in de film. Denk aan de onlangs overleden Luke Perry, maar ook Kurt Russell, Al Pacino en Damian Lewis. Ook komt een persiflage van Bruce Lee langs. En ja, we snappen dat de familie van Lee daar niet helemaal happy mee is. Maar het is wel één van de grappiger momenten in de film.
De reis is belangrijker dan het doel
Voor filmmakers, en Quentin Tarantino in het bijzonder, geldt vaak dat de reis belangrijker is dan het doel. Zo ook bij Once Upon a Time in Hollywood. Wie wacht op een bruutspannende ontknoping komt bedrogen uit. Ja Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) doet iets buitengewoon grofs aan het einde van de film. Maar het is de opbouw daar naartoe die zo bijzonder is.
Binnen de film spelen namelijk verschillende verhaallijnen die zich richten op het einde van de gouden eeuw van Hollywood. De tijd van de spaghetti westerns en natuurlijk de opkomst van de hippies. Die laatsten zijn weer belangrijk omdat er in die tijd ook een vrij activistische groep moordende hippies was in Los Angeles.
Bijzonder zijn de details in de film. Zo wordt deze ode aan het Hollywood van toen, ondersteund met verschillende fragmenten uit films en series van die tijd. Maar die zijn ook allemaal opgenomen speciaal voor deze film, wat de immense magnitude van dit project weergeeft.
De uitbundigheid van de Collector’s Edition
Het komt niet vaak voor, maar we hebben de collector’s edition mogen reviewen. En ja, dan warmen we een beetje extra op. Zeker als we zien hoe enorm Sony haar best heeft gedaan op deze uitvoering. Zo komt deze Blu-Ray niet alleen met een 4K uitvoering en een prachtige doos.
In het doosje vinden we een speciale uitvoering van MAD Magazine. Een magazine uit die tijd waar nu een speciale uitvoering van is gemaakt. Helemaal in lijn met de inhoud van de film. Heerlijk om na het kijken van de film te lezen.
Een ander opvallend item is de 7 inch-45 toerenplaat die in de doos zit. Met een adapter voor jouw platenspeler. Er is een forse soundtrack van de film verschenen op o.a. Spotify. Daarvan zijn de nummers Bring a little Lovin’ (Los Bravos) en Good Thing (Paul Revere & The Raiders, Mark Lindsay) op deze single gezet. Het album is overigens heel leuk om op te zoeken op Spotify. Daar zitten namelijk ook de reclames en jingles die hoorbaar zijn in de film, in verwerkt.
De 4K Blu-Ray bevat natuurlijk HDR ondersteuning. Daarnaast zijn de schijfjes overladen met extra’s. Denk niet alleen aan hoe de film tot stand is gekomen, maar ook een analyse van de mode van toen. Er zijn ook 7 extra scenes toegevoegd, voor iedereen die echt niet genoeg kan krijgen van de film. En dan zijn er nog de prachtige menu’s die je meteen helemaal in de sfeer van het Hollywood van toen trekken.
Conclusie: Once Upon a Time in Hollywood
Tsjah, en dan wordt het lastig. Hoe waardeer je een film waarvan je vooraf al weet, niet iedereen gaat deze leuk vinden. Te goed voor het arthouse, te raar voor het grote publiek is een beetje de conclusie die we hier moeten trekken. Voor iedereen die dit soort ‘kunst’ kan waarderen is het duidelijk, dit is een must-have. Voor iedereen die gewoon simpel vermaak voor op de zaterdagavond zoekt, zijn er interessantere opties. Nee, we geven gewoon geen score aan deze review.