Met Metro 2033 leverde 4A Games in 2010 haar eerste game af. Deze titel werd – ondanks haar zwakke plekken – positief ontvangen. Oorspronkelijk zou het vervolg in 2012 uitgebracht worden, maar dat is niet gelukt door het faillissement van uitgever THQ. Ondertussen heeft Koch Media (Deep Silver) de rechten opgekocht, waardoor het vervolg genaamd Metro Last Light nu dan eindelijk het licht ziet. De vraag is echter of de makers alle kritieke punten van haar voorganger hebben weten te verbeteren…
Poppenkast
Het begin van Metro Last Light beloofd niet veel goeds. Op het eerste gezicht lijkt er ten opzichte van haar voorganger niet zo heel veel veranderd: Ongeïnspireerde dialogen, lachwekkende ‘Voice acting’, tergende emotieloze gezichtsanimaties, bewegingen van personages die synoniem staan aan de stijfheid van een strijkplank… Tja, je kunt gerust stellen dat deze game beslist geen eerste gouden handdruk afgeeft! Door bovengenoemde elementen heb je eerder het gevoel dat je bent verzeild in een ‘live-action animated’ poppenkast. En nee, dat is absoluut geen compliment…
Belazerd
Ik voelde me als speler dan ook flink in de zeik genomen toen de game al heel snel boeiend en verslavend bleek te zijn. Op een gegeven moment grijpt ze je bij de lurven en laat je niet meer los. Het verhaal is niet het meest origineel van insteek, maar vormt wel een solide basis om de speler een onvergetelijk reis te bezorgen. Net als in het eerste deel sta je weer in de schoenen van Artyom en moet je zien te overleven in het metrostelsel dat zich bevind onder het post-apocalyptische Moskou. De bovenwereld is namelijk onbewoonbaar geworden door de straling die is vrijgekomen na het vallen van een kernbom. Last Light speelt zich direct af na het eerste deel en is dus beter te volgen voor spelers die Metro 2033 hebben gespeeld. Gelukkig wordt er in dit vervolg wel stilgestaan bij de gebeurtenissen uit het vorige deel, zodat deze game ook voor onbekende spelers valt op te pakken.
Hoogstandje
De reden voor eerdergenoemde verslaving zit hem buitenom de gameplay vooral in de overweldigende atmosfeer die de makers hebben neergezet. Ik kan me sinds Half-Life 2 geen andere shooter herinneren die zo’n impact heeft gemaakt betreffende haar grafische schetsing van diens omgeving als Metro Last Light. De fenomenale belichting, het ijzersterke leveldesign en het oog voor detail in texturen, objecten en andere onderwerpen maken van deze titel een grafisch hoogstandje die een regelrechte aanval pleegt op de gemiddelde ‘graphicshoer’. Ik durf zelfs te zeggen dat deze titel op vele punten het grafisch overweldigende Crysis 3 achter zich laat. Het is dan ook erg jammer dat de gezichtsanimaties en lichaamsbewegingen van personages zijn blijven steken op het niveau van een game uit 2003.
Splinter Ex
Naast de geweldige graphics hoeft deze titel zich ook niet te schamen voor haar gameplay. Deze laat zich het best omschrijven als een mix van Half-Life 2, Deus Ex en Splinter Cell, maar houdt het geheel simpel en toegankelijk. Zo worden verhalende gebeurtenissen en ‘shoot-outs’ afgewisseld met ‘stealth’ gameplay. De makers hebben hierin het ‘blijf-in-het-donker-om-niet-gezien-te-worden’ principe van Splinter Cell toegepast. Op je horloge licht er een blauw lampje op als je gezien kunt worden. Het is mogelijk om lichten uit te zetten, te schieten of (in het geval van een kaars) te doven. Vanuit het donker kun je dan een verassingsaanval op je vijanden uitvoeren en ze daarna doorzoeken voor handige items. Denk hierbij aan wapens, kogels, gasmaskers en bijbehorende filters. Die laatste twee items heb je nodig tegen de straling boven de grond. Met een druk op de knop kun je water, aarde, bloed en ander vuil van je gasmasker afvegen. Ten opzichte van het eerste deel wordt nu duidelijker aangegeven wanneer je het filter in jouw gasmasker moet vervangen. Dat zorgt ervoor dat je optimaal bezig kunt zijn met het genieten van de overweldigende sfeer en het bestrijden van mutanten. De game kent genoeg interessante wapens en biedt de mogelijkheid om deze te voorzien van upgrades. Ook het gooien van messen behoort nu tot de mogelijkheid. In de wereld van Metro heeft geld geen waarde, maar dienen kogels als valuta. Deze verzamel je tijdens je speelsessie en kun je dus gebruiken bij wapenhandelaren om items mee te kopen.
De makers weten bovengenoemde gameplay elementen perfect af te wisselen, waardoor de game lekker wegspeelt en er nooit een moment ontstaat waarop je jezelf begint te vervelen. Het helpt daarbij zeker dat de verhalende elementen een stuk interessanter zijn dan die van het eerste deel.
Audiofilie
Bij vele games laat ik de geluidstechnische kant achterwege, omdat deze vaak geen noemenswaardige indruk achterlaat. Bij Metro Last Light komen audiofielen wel aan hun trekken. Net als de graphics hebben de makers gelet op elk detail. Niet alleen het 5.1 surroundgeluid is erg effectief, maar bij alle soorten omgevingen en objecten is er gedacht aan het plaatsen van realistische, sfeerverhogende geluidseffecten. Het druppelen van water, het kraken van metaal in de metrostelsels, de suizende wind…. Samen met de sterke graphics zorgt het geluid ervoor dat je opgezogen wordt in de wereld van Last Light.
Spelbrekers
Helaas heeft ook deze game haar eigenaardigheden. De door mij geteste PC versie had soms last van grafische fouten die ervoor zorgde dat ik werd belemmerd in mijn voortgang. Op die momenten is hij compleet onspeelbaar, omdat texturen zich dan per ongeluk over het gehele speelveld uitrekken. De oplossing is simpel: Verander de Tesselation optie van ‘Very High’ of ‘High’ naar ‘Normal’. Dit lost het probleem op, maar geeft de speler een iets minder mooie grafische weergave van de omgeving.
De grootste spelbreker kwam bij mij vrij laat de kop op steken. De game wilde na het klikken van ‘Continue’ spontaan niet meer laden en trakteerde mij met een crash naar de desktop. Dat was begrijpelijk geweest als ik de game daarvoor tijdens het saven had afgesloten en de savegame daardoor corrupt geraakt zou zijn, maar dat was niet het geval. Uiteindelijk bood het selecteren van de laatst gespeelde ‘Chapter’ de oplossing. Helaas moet je als speler dan even een stuk opnieuw spelen. Tja, laat die patch maar komen!
Conclusie
Metro Last Light pakt verassend goed uit. Ze weet een veel betere balans te leggen tussen haar verschillende gameplay elementen dan Metro 2033 en streeft daarmee het vorige deel gemakkelijk voorbij. Het is daarbij een hele prestatie dat de game afwisselend blijft over haar lange speelduur van 15 uur! Er zullen spelers zijn die deze titel wellicht minder uitdagend vinden geworden dan het eerste deel, maar daar staat wel tegenover dat dit vervolg daarom toegankelijker is geworden voor vele anderen. De makers hebben de nadruk vooral op de ijzingwekkende sfeer gelegd en naar mijn mening levert dat een onvergetelijke ervaring op die vele andere shooters laten liggen. Het is wel jammer dat de animaties van alle personages zo slecht zijn, want daarmee loopt deze game haar status voor beste graphics van het moment mis.