Hoewel je Candyman echt prima kunt zien als een op zichzelf staande horrorfilm, is Candyman formeel de opvolger van de gelijknamige film uit 1992. Opvallend detail daarin is dat het verhaal niet heel erg afwijkt. Het verhaal is vooral in een wat modernere tijd gezet. Net als de remakes van de horrorklassieker IT.
Candyman – de legende
De legende van Candyman vertelt dat er ooit een man was die een achterstandswijk in Chicago terroriseerde. Deze mysterieuze man had een vleeshaak op de plek waar zijn hand moet zitten. Die man zou Daniel Robitaille zijn. Een man die op macabere wijze werd vermoord door zijn schoonvader. Robitaille was de zoon van een slaaf die zich had opgewerkt tot een succesvolle man. Zijn schoonvader accepteerde het echter niet dat hij zijn vriendin bezwangerde.
Robitaille werd op bizarre wijze vermoord. Zijn schoonvader hakte zijn hand af en smeerde Robitaille in met honing. Het waren duizenden bijensteken die hem om het leven brachten, maar zijn lichaam werd nooit gevonden.
De legende zegt dan ook dat wanneer je voor de spiegel staat en vijf keer Candyman zegt, Robitaille terugkeert om te moorden.
Candyman de film
Anno 2021 heeft Nia DaCosta de opdracht gekregen om Candyman opnieuw op film te zetten. Ditmaal met Yahya Adbul-Mateen II als hoofdrolspeler. Hij speelt een kunstenaar die zich heeft verdiept in de geschiedenis van de legende van Candyman. Wanneer Chicago weer wordt opgeschrikt door moordpartijen, kijkt iedereen al snel naar hem.
Bonus
Voor horrorliefhebbers zijn dit soort klassiekers natuurlijk heel interessant. Zeker wanneer je het origineel uit 1992 nog scherp voor je hebt, is het gaaf om te zien hoe het verhaal opnieuw is vormgegeven. Nog interessanter is dat Universal ook het alternatieve einde van de film op de schijf heeft geperst.
Conclusie Candyman (2021)
Er zijn niet veel horrors waarin rassenongelijkheid veel ruimte krijgt. Hier weet Candyman perfect de problematiek in de setting van een horrorfilm naar voren te halen. Jammer is dat de film af en toe het iets te gehaast in elkaar lijkt te zijn gezet. Karakters krijgen hierdoor niet altijd de diepgang die ze verdienen. Ook mist de film een stukje spanning dat in de film 1992 echt wel sterk aanwezig was en aanwezig bleef.