Nintendo heeft voor de nazomer een game die een homage brengt aan de Japanse mech shooters die met name in de jaren 90 tot de verbeelding spraken. De sci-fi spanning van games als Armored Core komt met Daemon X Machina naar de Switch in een wereld zo mooi, dat je vergeet dat je op de Switch aan het gamen bent.
En dat de game grafisch zo sterk is, is maar goed ook. Daemon X Machina maskeert hiermee ook een beetje dat de game niet helemaal top is, zoals je zal lezen in onze review.
De verhaallijn
Daemon X Machina plaatst ons in een post-apocalyptische wereld. De maan is op de aarde neergestort (niet zeuren, UFO’s bestaan, dus dit kan ook). Om de mensheid te helpen de wereld terug op te bouwen, heeft de mensheid robots gebouwd die bij deze taak kunnen helpen. Een krachtig netwerk van machines dat de mens moet helpen overleven.
Tot blijkt dat er ook kwade machines zijn in de wereld van Daemon X Machina. De Immortals vormen het netwerk dat zich tegen de scheppers keert. Je snapt, daar kwam al snel oorlog van. Jij bent in Daemon X Machina onderdeel van de Reclaimers. Een groep huurlingen die moet uitzoeken wat er achter de strijd van de Immortals schuil gaat.
Jouw Arsenal
Daemon X Machina plaatst jouw in een Arsenal. Een vechtrobot of Mech. In deze robot ga jij de strijd aan om vijanden tot schroot te knallen. Gelukkig kun jij jouw mech helemaal naar eigen smaak aanpassen. Natuurlijk hebben we het dan over de bewapening waarmee je het strijdveld gaat betreden.
Je krijgt al snel een ruimte keuze. Van shotguns tot snipers. Van schilden tot raketten… en zwaarden natuurlijk… het blijft Japan 😊 Alle credits die je in de strijd verdient, kun je omzetten in wapens. Daarnaast blijven wapens ook regelmatig achter op het strijdveld. Mocht je tijdens de strijd ook de mooiboy willen uithangen… ook dan is er goed nieuws. Jouw Arsenal is ook qua uiterlijk helemaal aanpasbaar. Net als jouw karakter. Tussen de missies door krijg je dan ook tijd genoeg om lekker aan jouw Arsenal te sleutelen.
De gameplay
De gameplay van Daemon X Machina lijkt bij aanvang erg sterk. Maar ik geef toe, na twee uurtjes lijken de verrassingen toch een beetje op. Al zit er zo’n 15 uur gameplay in, het is toch vooral de moeilijkheid die oploopt.
Die moeilijkheid heeft weer vooral te maken met de health van je tegenstanders en de wapens die ze bij zich dragen. Echt intelligent zijn ze niet, dus het blijft toch vooral achter ze aan jagen en flink knallen. Wat jouw eigen wapen loadout is, is dan ook niet meer heel relevant. Zolang je maar op tijd schiet.
Met boss fights wordt je wel wat meer uitgedaagd. Maar ook hier vinden we niet zo gek veel AI. Het is vooral patronen leren herkennen en daarop inspelen. Soms iets repetitief, maar tegelijkertijd is het ook wel lekker om af en toe een wat minder complexe shooter te spelen.
Waar het mis gaat, is waar gameplay en verhaal elkaar raken. Of soms de plank compleet misslaan. Het verhaal van Daemon X Machina bevat zo ongeveer alle clichés die je kunt bedenken… en meer. Dat is niet erg, behalve wanneer je door wilt met knallen en op eindeloos geleuter zit te wachten. Wanneer je nog even een stukje verhaal moet meekrijgen voor je door kunt met je bossfight. Ontwikkelaar Marvelous forceert het magere verhaal echt in de game en dat voelt een beetje… ruk.
Conclusie: Daemon X Machina
Daemon X Machina laat zien dat de hardware van de Switch ook verbluffende graphics neer kan zetten voor een sci-fi game van deze proportie. Buitengewoon adembenemend. Hoewel je een dikke 15 uur bezig bent om deze game uit te spelen, merk je toch al snel een gebrek aan echte diepgang. Bovendien zit het verhaal best vaak in de weg van de actie en dat is jammer. Dat haalt de snelheid uit het spel. Leuk om te spelen, dat zeker, maar niet de topper waar we op hebben gehoopt.