Johnny Depp speelt een geniale rol als kapitein Jack Sparrow in de Pirates of the Carribean series, maar met vier films in tien jaar tijd en een vijfde in de maak, raak je een beetje Sparrow-moe. Een mooi moment voor Disney om eens te experimenteren en Johnny eens in een andere rol neer te zetten. In The Lone Ranger mag hij de rol van indiaan Tonto vertolken.
The Lone Ranger vertelt het verhaal over een voormalig Texas Ranger die samen met een Indiaan (Tonto) het onrecht bestrijdt in het oude, wilde westen. De verhalen van The Lone Ranger spelen in op de verbeelding en daar hebben verschillende partijen al goed aan weten te verdienen.
Zo zijn er in het verleden al eens hoorspelen op de radio geweest, verscheen er al eens een televisieserie, verschenen drie animatieseries, een videogame, verschillende speeltjes en 5 films. Nouja, zes als we deze al meetellen. Qua status mogen we dus stellen dat The Lone Ranger een beetje de Lucky Luke van de VS is.
Wanneer we in de film stappen, ontmoeten we een kleine jongen die in een museum loopt. Al snel komt hij bij een diorama over een Indiaan en die indiaan… die spreekt hem ineens aan. De indiaan vertelt dat hij Tonto heet en hoe hij in een ver, ver verleden de jonge John Reid heeft ontmoet. Ook vertelt hij hoe John’s broer door de beruchte schurk Butch Cavendish werd vermoord en hoe The Lone Ranger aan zijn masker is gekomen.
Ik ontkom er niet aan. Wanneer ik naar Tonto kijk, zie ik hoe Johnny Depp wederom een enorm grappige anti-held op het scherm zet. Oké, Jack Sparrow en Tonto zouden duidelijk broertjes kunnen zijn. Toch laat Tonto de ruimte voor een enorme lading verfrissende grappen en grollen.
De dialogen tussen Tonto en John zijn in veel gevallen zeer humoristisch, maar worden met regelmaat afgewisseld met de keiharde realiteit van het wilde westen. Daarbij lijkt regisseur Gore Verbinski ook steeds tussen extremen te schakelen. In tegenstelling tot de Pirates films, zijn de gevechten vrijwel nooit grappig en zeker niet allemaal even geschikt voor jonge kijkers.
Dit schakelen tussen uiterste trekt soms ook echt haar tol op mijn concentratie. The Lone Ranger is namelijk een behoorlijk lange film en dan breken de komische scènes en bijbehoren de muziek de sfeer soms net iets teveel op. Het is wat lastig te verwoorden, maar de film is met deze opzet gewoon geen geheel. Het voelt soms gewoon alsof je naar twee films tegelijk kijkt.
Extra’s
Ik keek de Blu-Ray van The Lone Ranger en ben buitengewoon blij met de extra’s. De verwijderde scènes zijn niet heel indrukwekkend, maar de bloopers zijn gewoon erg vermakelijk. Ook het kijkje achter de schermen is zeer indrukwekkend. je krijgt namelijk te zien dat de film erg weinig special effects bevat en dat is dan toch weer een teken van vakmanschap.
Conclusie
The Lone Ranger voelt als een samensmelting van twee goede films en dat maakt het geheel vooral langdradig. Johnny Depp speelt wederom een geweldige rol als Tonto en plaatst daarmee The Lone Ranger soms wat te ver op de achtergrond. The Lone Ranger is zeker niet slecht, maar het haalt ook niet het niveau van Pirates of the Carribean.